Inspiracja

Szkoła i uczelnia dają możliwość poznawania nowych osób, poszerzania swoich kontaktów towarzyskich. 

Wiele dojrzałych i spełnionych zawodowo osób decyduje się na studia podyplomowe nie tylko po to, aby pogłębiać swoją wiedzę, albo, żeby zdobyć następny dokument potwierdzający ich umiejętności, ale przede wszystkim, żeby spotkać osoby pracujące w tej samej co one dziedzinie. Takie kontakty mogą uchronić człowieka przed "wypaleniem zawodowym", poczuciem, że już nic nowego nie jest on w stanie wnieść do swojej pracy, że brak mu nowych pomysłów, które by mogły ją uatrakcyjnić, nowych wyzwań, przez co jego zajęcie staje się coraz bardziej monotonne i coraz mniej człowiek odczuwa zapału do pracy.

Znajdując się w otoczeniu osób, które mają podobne zainteresowania i cele, łatwiej te zainteresowania na nowo rozbudzić. Ludzie mający podobne cele, zachęcają się wzajemnie do działania, wymieniają pomysłami, inspirują. 

Dlatego, jeśli interesuje cię jakaś dziedzina wiedzy, dobrze mieć kontakt z osobami, które też się tym samym co ty interesują.

Odkrywanie swoich talentów i czerpanie z nich satysfakcji

Ucząc się, mamy możliwość poznawania samego siebie, rozwijamy a niejednokrotnie odkrywamy w sobie talenty, o których istnieniu nie mieliśmy pojęcia. 

Przysłowie mówi, że "talent to połowa sukcesu, na drugą połowę musimy zapracować". Każdy ma w sobie jakieś zdolności, które predysponują go do zajmowania się określonymi rzeczami. Zajęcia, które sprawiają mu radość. Dobrze jest poszukać tego, co gdzieś w głębi nas porusza, pociąga, zachwyca i porywa do działania.

Dobrze jest rozwijać swoje zdolności, żeby móc czerpać z nich korzyści, bo jeśli nie pracujemy nad tym, niestety nasze talenty mogą nie wystarczyć do osiągnięcia przez nas sukcesu. Nierozwijane talenty, nie ćwiczone umiejętności zostają uśpione, nie możemy z nich korzystać. Ręka odwykła od rysowania czy grania na instrumencie przestaje być wystarczająco sprawna i zaczyna zawodzić. Już dawno temu w przypowieści biblijnej zostało powiedziane, żebyśmy nie zakopywali swoich talentów, ale działali i robili z nich użytek. Inaczej marnotrawimy swój potencjał.

Zadania, które przed sobą stawiamy powinny być adekwatne do stopnia naszych umiejętności. Tylko wtedy możemy te umiejętności rozwijać, ciesząc się nimi, nie fundując sobie nudy albo nadmiernego niepokoju. Ćwiczmy swoje umiejętności i stawiajmy przed sobą coraz to nowsze zadania, tak jak dziecko, które przesiada się na dwukołowy rowerek, kiedy opanuje już jazdę na czterech kółkach.

Studia dają nam szansę na rozwijanie naszych umiejętności, pozwalają na to, żeby nasze talenty procentowały i były pomocne nam w życiu. Dają nam szansę na znalezienie takiego zajęcia , do którego wykonywania nie będziemy musieli się zmuszać, które będzie przynosiło nam satysfakcję i poczucie, że to, co robimy jest wartościowe. 

"Zakopując" swoje talenty, nie ucząc się i nie rozwijając ich, marnujemy swój potencjał, nie dajemy sobie szansy na życie takie, jakiego pragniemy, skazujemy się na bylejakość, przypadkowość, robienie nie tego, co daje nam przyjemność, tylko na pracę, pozwalającą nam przetrwać z dnia na dzień, taką, która jest dla nas ciężarem.

Ciekawość świata, poszerzenie kontaktów towarzyskich

Każda istota ma potrzebę eksploracji - poznawania nowego. 

Każde poznawanie jest uczeniem się. Uczymy się nie tylko z książek i na wykładach, ale poprzez doznawanie świata wszystkimi naszymi zmysłami - wzrokiem, dotykiem, słuchem, węchem, poznając smaki. Poprzez poznanie- uczenie się, następuje zmiana w nas, w naszym zachowaniu, spojrzeniu na świat, siebie i na innych ludzi.

Uczymy się tego, jak w różny sposób możemy zareagować w odmiennych sytuacjach, dzięki czemu umiemy wybrać najbardziej adekwatną do zaistniałej sytuacji reakcję. Potrafimy być bardziej elastyczni, dostosowywać się do zmian otoczenia, tak, żeby czuć się w nim dobrze. Czujemy się bezpieczniej w świecie i w kontaktach z innymi ludźmi, kiedy więcej rozumiemy z tego, co naokoło nas się dzieje, kiedy mniej sytuacji potrafi nas nieprzyjemnie zaskoczyć. Przestajemy patrzeć na świat i na innych ludzi wąskotorowo, im więcej elementów w świecie poznajemy, tym wydaje nam się on bogatszy, ciekawszy i wart dalszego poznania. Podróże i kontakty z innymi ludźmi sprawiają, że jesteśmy ciekawi poznawania ich języków i kultury. 

Nauka obcych języków pozwala nam na swobodne porozumiewanie się, dzięki czemu możemy podróżować bez obaw, że nie zrozumiemy innych ludzi, mamy też możliwość znalezienia pracy w innym kraju i lepiej płatnej pracy w Polsce.

Łatwiejsze życie.

Nauka sama w sobie może być przyjemnością. 

Kiedy jest naszą pasją, uczymy się, rozwijamy zdolności nie zważając na trud, niedogodności jakie towarzyszą temu procesowi. Malarz doskonali swój warsztat pracy, uczy się nowych zastosowań farb, odkrywa nowe sposoby malowania, angażując w to maksymalnie swoją energię. Dla niego proces malowania może się stać celem samym w sobie. Wykonywanie zadania, ćwiczenie i rozwijanie swoich umiejętności samo w sobie jest nagradzające, daje satysfakcję, radość, a przede wszystkim porywa i angażuje bez reszty. Jeżeli będziemy ciekawi świata i otwarci na nowe informacje, mamy szansę znaleźć taką dziedzinę, która stanie się dla nas szczególna, zgłębianie której pochłonie nas bez reszty i będzie tak zadawalające, że oddamy się pasji zapominając o zmęczeniu. Takie doświadczenie nie jest zarezerwowane jedynie dla artystów czy naukowców.

Nauka może być antidotum na nudę i niepokój. Pogłębianie swojej wiedzy może przynosić poczucie spełnienia i sensu życia. Ludzie, którzy mają swoją pasję, stają się często w mniejszym stopniu zależni od zewnętrznych sytuacji, które ich spotykają. Potrafią znaleźć oparcie w sobie i w rozwijaniu swoich zainteresowań. 

Czynności, które ich pochłaniają, pozwalają im na dystansowanie się względem spraw, na które nie mają wpływu, uspokajają, dają im poczucie sprawstwa i przekonanie, że to, co robią jest ważne.

Poczucie bezpieczeństwa

Możemy wątpić w to, czy jest sens uczyć się tego, co nie wydaje nam się być przydatnym. Po co malarzowi uczyć się fizyki, po co tracić energię i czas na naukę tego, co nas nie interesuje?

Czasem jednak życie zaskakuje nas, pokazując, że wiedza, która wydawała nam się zbędna, jednak w niektórych sytuacjach się przydaje.

Warto być trochę jak Leonardo da Vinci, wszechstronny człowiek epoki Renesansu. Człowiek ma większe możliwości, kiedy jego wiedza jest rozległa, a umysł dociekliwy. Potrafi wtedy z różnych punktów widzenia spojrzeć na problem, który napotyka, ma możliwość zastosowania większej ilości różnorakich rozwiązań, pomaga mu w tym umiejętność przenoszenia rozwiązań problemów z jednej dziedziny na inną, która często pozornie nie jest z pierwszą związana.

Nie chodzi o to, żebyśmy znali się na wszystkim, bo to nie możliwe, ale żebyśmy nie odrzucali możliwości uczenia się i poznawania wiadomości z różnych dziedzin, ponieważ mogą nam one ułatwić życie. Dzięki nim nie damy się oszukać, kiedy ktoś będzie zachwalał nam niepraktyczny towar, bo zauważymy jego wady, będziemy w stanie naprawić drobną usterkę w samochodzie czy w domu, jeśli znajdziemy się w kłopotliwej sytuacji zdani sami na siebie, przypilnujemy fachowców robiących remont w naszym mieszkaniu, pokazując im, że znamy się na rzeczy i że potrafimy ocenić jakość ich pracy.

Pracodawcy cenią u pracownika wyspecjalizowanie w dziedzinie, w której mają go zatrudnić, ale spośród specjalistów wybiorą do swojej firmy taką osobę, która oprócz wykonywania dobrze wyuczonego zawodu potrafi prowadzić samochód, porozumieć się z osobą mówiącą innym niż nasz językiem, taką, która potrafi dobrze się zaprezentować, swobodnie nawiązywać z ludźmi kontakty i porozmawiać na każdy temat.

Po co się uczymy?

Z bardzo różnych powodów. 

Ale zawsze robimy to dla siebie. Czasem uczysz się, żeby nie zawieść oczekiwań bliskich osób albo dlatego, że w nagrodę za dobrze zdany egzamin rodzice obiecali pożyczyć ci samochód na weekend. Bo jeszcze nie widzisz płynących z nauki innych korzyści. Na czym te korzyści mogą polegać, co ci przynosić?

Poczucie bezpieczeństwa
Na poczucie bezpieczeństwa wpływają między innymi sukcesy zawodowe, poczucie przynależności do określonej grupy ludzi, poczucie bycia szanowanym przez innych. Nauka rzadko jest inwestycją, która zwraca się nam od razu, ale im więcej w siebie zainwestujemy, im więcej czasu poświęcimy nauce, tym większe jest prawdopodobieństwo, że zainwestowany przez nas wysiłek zaprocentuje, że znajdziemy w przyszłości taką pracę, która będzie nam odpowiadała (jej specyfika, rytm, intensywność), pracę, która pozwoli nam cieszyć się życiem, pomoże nam spełniać nasze pragnienia, realizować potrzeby i marzenia a niejednokrotnie może nadać sens naszemu życiu.

Żeby znaleźć satysfakcjonującą pracę, nie wystarczy posiadanie dyplomu. Dla pracodawców liczą się w równym stopniu praktyczne umiejętności, które posiadasz, odbyte przez ciebie praktyki i to, czy chcesz się doskonalić w obranej przez siebie dziedzinie, podnosząc swoje zawodowe kompetencje.

Praca nie musi być ograniczeniem, dzięki niej możemy dojść do etapu życia, w którym nie musimy myśleć o pieniądzach, tylko żyć wygodnie zaspokajając swoje potrzeby i mogąc planować swobodnie dalszą przyszłość. W głównej mierze od nas zależy to, czy będziemy rozwijać swoje umiejętności i pogłębiać swoją wiedzę, dając sobie tym samym szansę na lepszą przyszłość.

Pogłębianie wiedzy w dziedzinie, która cię interesuje, sprawia, że stajesz się autorytetem w tym zakresie, osobą, której wiedza i opinie są cenione przez innych, sam bardziej cenisz swoje umiejętności i możesz oczekiwać w zamian za swoja pracę lepszego wynagrodzenia. Od poziomu naszej wiedzy i umiejętności zależą nasze sukcesy zawodowe, pozycja społeczna.

Dobrze jest móc zaplanować swoją przyszłość, zdążać wytrwale krok po kroku do obranego przez siebie celu. Łatwo wtedy znaleźć sens tego, co robimy, zmotywować się do nauki, ćwiczeń. Przykładem takiej osoby był Pablo Picasso, który od najmłodszych lat uczył się rysunku, wiedział i czuł, po co to robi. 

Często jest tak, że nie potrafimy sprecyzować jasno, czym chcemy się zajmować w życiu, jaką drogę zawodową obrać. 

Jak szybciej osiągać cele ?

,,Najpierw tracisz zdrowie żeby dojśc do pieniędzy , potem tracisz pieniądze , żeby dojśc do zdrowia."

Wyznaczanie i osiąganie celów – w ten sposób idziesz do przodu. Idziesz… albo jak wolisz: wleczesz się, zawracasz, porzucasz, potykasz bądź biegniesz, lecisz czy wręcz przeskakujesz – wszystko zależy od Ciebie. To Ty definiujesz jak będzie wyglądała Twoja droga z punktu A do B.

By zmienić swój stan obecny (to wspomniane już A czyli np. to ile zarabiasz) na docelowy B (czyli np. ile chcesz zarabiać za X miesięcy)– musisz wykonać parę kroków.

Czy można szybciej? Najpierw przykład:
Dla ułatwienia coś mierzalnego: niech będzie to cel 'schudnąć o X kg do urlopu'. Po prostu kasę i wagę łatwo się mierzy.

No i teraz wyobraźmy sobie jakiegoś delikwenta po długotrwałym zażywaniu hamburgero-fastfoodowych przysmaków, braku ruchu itd. (jeśli ktoś oglądał Supersize Me to może sobie łatwo wyobrazić taki przykład).

No dobrze mamy takiego delikwenta z nadwagą. Chciałby schudnąć do urlopu. Dla ułatwienia nazwijmy go Ździsiek.

Determinacja i motywacja.No i czego temu człekowi brakuje by osiągnąć swój cel?
•Wie czemu chce cel osiągnąć – bo ma zamiar np. imponować niewiastom na plaży podczas urlopu
•wie co ma zrobić – przejść na dietę, zacząć się systematycznie ruszać, może jakieś witaminki itd.
Aby osiągnąć cel musi po prostu zacząć działać. A do tego potrzebuje MOTYWACJI.

Proste? No niekoniecznie. Spróbujcie wstać godzinę wcześnie by pobiegać, albo gdy zespół w pracy wychodzi na lunch do pizzerii powiedzieć – 'a ja poproszę sałatkę'. Bardzo trudne.

A teraz znowu Whirlpool: wyobraź sobie… jakiegoś sportowca, który utrzymuje swoje ciało w ryzach: codzienny trening, dieta, zdrowe odżywianie.
I teraz fiku miku prast: robimy zamianę duszyczek: dusza/umysł sportowca ląduje w ciele obhamburgeryzowanego domatora – czyli naszego Ździśka.

Budzi się taki sportowiec – podchodzi do lustra i … O ŻESZ TY!!! Co widzi? Ciało, jakiego nie chce mieć, wręcz nie akceptuje. On wie, jakie ciało naprawdę ma – wysportowane i bez oponki!

Sportowiec od razu zaczyna coś z tym robić – tu już nie ma odkładania, wyszukiwania wymówek i szukania utrudnień. Po prostu MUSI dojść do normalnego dla niego ciała – czyli lżejszego o X kilogramów. Ma determinację i od razu wprowadza zmiany wszędzie tam gdzie to konieczne – bo mu bardzo zależy.

Kiedy ludzie coś zmieniają w swoim życiu? Bardzo często wtedy gdy ich coś mocno ukłuje. I to niekoniecznie zawał serca czy mega frustracja w pracy.Wtedy rodzi się determinacja do tego by coś zmienić, że 'już dłużej tak być nie może!'.

Szybsze osiąganie celów.Pomysł jest więc prosty.
1.Pomyśl jak chcesz by było po osiągnięciu celu – czyli jak ma wyglądać stan docelowy. Oczywiście najlepiej by było, żeby to była wizja z prawdziwego zdarzenia – z 'poczuciem' tego wszystkiego. Czyli – 'stań się sportowcem'. Cała esencja tego pomysłu polega na wykonaniu tego 'przesunięcia osobowości' – czy też inaczej mówiąc duszyczki/umysłu. Musisz poczuć się tą docelową osobą. Wtedy znajdziesz wszystko to co Ci tak bardzo przeszkadza obecnie
2.Znajdź jakie są różnice w tym co jest a tym co powinno być. W Twoich działaniach, ale również i postawie czy zachowaniu. Chodzi również o te najdrobniejsze rzeczy.
3.No i teraz to już z górki: działaj, zmieniaj. Zasypuj tą lukę pomiędzy tym kim się czujesz (stan docelowy) a tym co jest obecnie.

To podejście 'zamiany osobowości' jest według mnie doskonałe by zbudować w sobie odpowiednią motywację do zmian i do pokonywania drogi od A do B.

Jest jeszcze jedno: starochińskie (albo staroalbańskie, staropolskie – w każdym razie stare) przysłowie mówi że 'kto zaczął ten połowy dokonał'. I to też prawda. Rusz się już teraz – nie odkładaj tylko do dzieła :)

W punkcie B będzie Ci znaaaacznie przyjemniej.